Introductie
Ik ben Eddie Mulder, geboren op 26 april 1959 in Rotsterhaule, Friesland, Nederland. Al van jongs af aan heb ik een sterk muzikaal gevoel gehad. Zo kan ik mij herinneren dat ik, toen ik ongeveer 4 of 5 jaar was, een luciferdoosje zag met daarop een afbeelding van Cliff Richard met een gitaar in zijn handen. Ook hebben de Beatles een rol gespeeld met hun bekendheid, hoewel ik er mij op die leeftijd niet erg van bewust ben geweest. Vanaf mijn 6e heeft gitaar een grote rol in mijn leven gespeeld.
Eerst was dat via klassieke les, waarbij ik door leraren als Piet Grin, Roel Slofstra en Andries Lubach langzaam maar zeker ben bijgeschaafd tot een gitarist met een goede ondergrond. Ik houd nog steeds van klassieke gitaar muziek . Toen ik 13 of 14 jaar was, kwamen de eerste bands in beeld. Het was daardoor gauw gebeurd met klassieke les, hoewel ik het later wel weer heb opgepakt.
In die tijd, begin jaren '70, waren bands als Pink Floyd, Yes, Genesis en later Gong, Steve Hillage, Gentle Giant mijn favorieten. Dat is eigenlijk altijd wel zo gebleven, hoewel ik ook mijn horizon verbreed heb door te snuffelen aan o.a. Ierse folk, jazz, wereldmuziek en new age. Doordat ik begin jaren '80 professioneel muzikant werd in Avenue, kwam ik ook in aanraking met het coveren van alle muziek, die je moet kennen om in dancings en feesten te kunnen spelen. Ook een enorm goede leerschool waarbij samenspelen en het goed luisteren enorm is gegroeid.
In die tijd deed ik ook regelmatig sessiewerk in studio's. In de jaren '90 heb ik in Duitsland één jaar in een grote show gewerkt voordat ik, toen ik terugkwam, in een akoestisch gitaartrio, French Connection, ben gaan werken. We spelen nog steeds, maar sinds eind 2000 heb ik ook mijn voorliefde voor symfonische en progressieve rock in de praktijk kunnen brengen, via mijn creatieve inbreng in Flamborough Head, Trion en Leap Day. Ook speel ik, samen met Jos Harteveld in een gitaarduo, genaamd Two Faces. De laatste tijd speel ik ook alleen. Samen met mijn leerlingenstal heb ik over drukte niet te klagen.
Credits
Foto’s: Jan Punter, Wybrich, Rosita da Lima e.a.
Site ontwerp: Rosita da Lima
Eddie Mulder
Eerst was dat via klassieke les, waarbij ik door leraren als Piet Grin, Roel Slofstra en Andries Lubach langzaam maar zeker ben bijgeschaafd tot een gitarist met een goede ondergrond. Ik houd nog steeds van klassieke gitaar muziek . Toen ik 13 of 14 jaar was, kwamen de eerste bands in beeld. Het was daardoor gauw gebeurd met klassieke les, hoewel ik het later wel weer heb opgepakt.
In die tijd, begin jaren '70, waren bands als Pink Floyd, Yes, Genesis en later Gong, Steve Hillage, Gentle Giant mijn favorieten. Dat is eigenlijk altijd wel zo gebleven, hoewel ik ook mijn horizon verbreed heb door te snuffelen aan o.a. Ierse folk, jazz, wereldmuziek en new age. Doordat ik begin jaren '80 professioneel muzikant werd in Avenue, kwam ik ook in aanraking met het coveren van alle muziek, die je moet kennen om in dancings en feesten te kunnen spelen. Ook een enorm goede leerschool waarbij samenspelen en het goed luisteren enorm is gegroeid.
In die tijd deed ik ook regelmatig sessiewerk in studio's. In de jaren '90 heb ik in Duitsland één jaar in een grote show gewerkt voordat ik, toen ik terugkwam, in een akoestisch gitaartrio, French Connection, ben gaan werken. We spelen nog steeds, maar sinds eind 2000 heb ik ook mijn voorliefde voor symfonische en progressieve rock in de praktijk kunnen brengen, via mijn creatieve inbreng in Flamborough Head, Trion en Leap Day. Ook speel ik, samen met Jos Harteveld in een gitaarduo, genaamd Two Faces. De laatste tijd speel ik ook alleen. Samen met mijn leerlingenstal heb ik over drukte niet te klagen.
Credits
Foto’s: Jan Punter, Wybrich, Rosita da Lima e.a.
Site ontwerp: Rosita da Lima
Eddie Mulder
